Skazany na życie

Kolejny dzień zbyt ciężki okazał się,
myśli po raz kolejny przygniotły mnie,
ja nie wiem co robić mam by wkońcu nie poddać się im,
by wkońcu stanąc ponad nimi
i powiedzieć sobie - wygrałem z nimi.
A póki co siedzę całkiem sam,
pogłębiam smutek i szukam pomocy tam,
gdzie szukać nie powinienem jej.
Biorę w rękę szkło wypełniam jego część
i próbuje utopić je,
ale im bliżej dna jestem tym bardziej
czuję, że to nic nie daje.
Czuję, że przegrywam walkę z nimi,
czuję że znikam i kończę się.
Przygniata mnie własna psychika , własne myśli,
już sam nie wiem co jest nie tak,
dlaczego dla mnie tak ciężki musiał okazać się ten świat.

Nowy problem pojawia się tam gdzie poprzedni znika,
tak cały czas jeden za drugim wciąż goni mnie,
a ja czuję się jakbym cały czas musiał uciekać
gdzieś, gdzie i tak znajdzie mnie.
Czuje się jak skazaniec,
bo zostałem z góry skazany na życie,
na życie którego nie moge zmienić
bo wciąż układa sie tak jak ja tego niechcę.
Dostałem coś co już zaplanowane przez kogoś jest
i chodź bardzo staram się - nic zmienić nie mogę,
bo to jest jak jakaś konstrukcja
wprawiona w ruch której zatrzymać się nie da
i nie da się zmienic jej pokonywanych dróg.

Ktos mówi ciesz się życiem bo masz je jedno,
ja mówię:
"jak mogę się cieszyć skoro na samym starcie przegrałem je,
skoro ktoś już je zaplanował,
zresztą bardzo źle!!!!!."

Czuję, że przestaję żyć,
czuję, że przygniotło całkowiecie mnie to.
Przestałem marzyć,
a mówią:
" kto przestaje marzyć, ten umiera"
a czy to tak źle??
Chyba raczej nie, a może tam jest lepiej, a może i nie,
ale napewno już te myśli nie przygniotą mnie.

autor

Termos

Dodano: 2007-04-16 13:25:03

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie