skrzypek ...

Muska strun gładkość, lekko dotyka,
unosi, szarpie, stuka w nie czule,
a one dzwonią w miękkiej wibracji
jak skrzydła pszczele, gdy swoje ule
gładzą nektarem roje owadów,
aby ukoić ludzkie pragnienia;
nagle się cisza niema rozchodzi
i całość dźwięków w taktach się zmienia.

Teraz swą pracę włos smyczka czyni,
czyż chciałby czesać własne warkocze,
ciągnie w stałości dźwięki wysokie,
jakby wchodziły na górskie zbocze,
palce wibrują na ostrych kantach,
oczy przymknięte widzą ich tony,
skrzypek wirtuoz, władca muzyki,
w kunszcie swym niemal niedościgniony.

Niemal, gdyż echo kontrę mu daje,
niosąc po szczytach wietrzne szumności,
gdy deszcz rzęsisty w strunach łez swoich
jako na harfie nutami gości;
grajże, nam skrzypku, na wszystkich dachach,
w dolinach cichych i na balkonie,
zanurz w strun ciała smyczek leciutko
i niech zatańczą na nich twe dłonie.

autor

niezgodna

Napisany: 2017-12-02 Dodano: 2017-12-02 12:19:32

Ten wiersz przeczytano 1578 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie