Słońca w górze

żeby nie zaspać na wschód

i nie oglądać zbyt wcześnie
zachodu



I.

wschodzi leniwie
z filiżanki kawy w rosie
parą pokryło doliny
krople drżąc lgnął
i znikają

lgnął i znikają
w początku
jaśniejszych barw
dotrwały w nadziei
na koniec

w trąbach, kotłach
górskich otchłani
harmonijnie ścierających
skał słońc słońc skał

***

topi się! zaraz utonie!
wrzeszczące przed
nieznanym
- pokazuje nieznane
w krawędziach strumieni
przeszywających bok chmur

uwijają zwijają uwijają
prędzej w targowym dołku życia
rozdzierając prześcieradła
strzępy rozdzierając na strzępy
wcierając w siebie woń zysku
na szczurzych łapkach dreptają
do domostw by nie patrzeć
nie! nie! nie!
nie wolno patrzeć
na koniec!

nie patrzeć na koniec
bez nadziei przyjąć wschód za pewnik
i trwać w ciągle zaczynającym się
wciskając w siebie ułudę wieczności
początku bez końca

szczury o sztywnych kręgosłupach
też pewnego dnia nie przyjdą
do domów – tylko one
nie dowiedzą się
dlaczego


II.

jednak jest
będzie przez chwilę
w podniesieniu horyzontu
wiecznej adoracji dnia
egipskie słońce
o promieniach Babilonu
trwać nad górami
trwa…

w-reszcie rozlewa swe
odnogi systematycznego
Nilu – panujące łagodnie
dorzecze Wisły

***

skaliste aż do jądra zbocza gór
gęsto porasta dzikie zboże
objęte w snopki czerwieniejącym
nurtem żniwiarza schodzącego
z nieubłagalną klepsydrą
- mierzy się piasek Sahary

trafia w żyzne doliny
puste, równe
nie skalane pracą
w pocie czoła sierpami
tną powietrze zaciskając
kurczowo ręce
mięśnie wytężone w grymas
zmęczenia - plonów nie ma

…nigdy nie było ziarna




III.

wypełnia kielich ponad
brzegi – przesyca
zapasową nadzieją

klosz się zamyka
opadają przemoknięte
lasy – łuki i wiatr
triumfalnie pod nimi
poprzez zmiętą wilgotność
odciął górę od reszty
kłębiącą widocznością

czy ktoś w dole jeszcze jest?
mgliste poranki ściskają
skronie utwierdzając
o wyspie

***

horyzont sączy resztki
z kielicha
wychyla krzyki azteckich
ofiar
upaja się widokiem
monumentalnych
obozów pracy
pływających po
egipskim piachu

wyspa znów wróciła
do lądu
ostatnia nadzieja
wypatrzyła
chłopa z motyką
który kopie
tylko ziemię

tylko
ziemię

Zejście w Limanową

żarząca się po stokach
lawa dnia zastygła
w gorejące punktami
miasto
- nie zasypane Pompeje
- Rzym w ogniu
ciągle podsycany
halnym
w kotlinie
migające obrazy
wcześniejszych dni

już bardzo ciemno
rękami targam kępy
traw
kurczowo trzymam się
wszystkich szczytów

zejście!!!
zejście!
zejście

zejście jest najtrudniejsze…

autor

Kla Ro

Dodano: 2009-02-06 22:34:10

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie