Ślub... ze snu

Czy to, co kiedyś mi się przyśniło;
stangret, kareta i suknia, i tren,
i życie przy tobie, słodkie jak sen
może być prawdą? Oby tak było!

Wszak dobra wróżka (w zimowy zmierzch)
ślub mi wróżyła - była tak miła.
Czy wróżba sprawi, by się spełniła
miłość wyśniona? Wyjdź, śnie, na wierzch!

---

I jest już welon i wianek, i mirt,
i twarz dziewczęca trochę zawstydzona;
bom przyszła żona (już nie narzeczona),
bo ślub nas czeka - nie tylko flirt.

Już nas weselna zaprasza dzwonnica;
ja wkładam suknię, ty nakładasz frak
i już za chwilę wyruszy woźnica,
by los nas złączył po słowie TAK!

Ten dzień słoneczny, ta gwarna ulica
i ten tłum gości, i tłum gapiów ten...
A my - w karecie. I ruszył woźnica...
I dziś się spełnia mój piękny sen!


Gliwice 12.09.2007 r.

autor

Berenika57

Napisany: 2007-04-12 Dodano: 2020-09-09 10:31:44

Ten wiersz przeczytano 1238 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie