......śmiech

Drżą mi ręce – a może to serce
Bo tak głośno śmiać się muszę
Zastanawiając się ... kiedy hałasem
Nieznośnym tym wreszcie się uduszę

Śmieje się gdy boli i wbrew własnej woli...
Bo zwabieni śmiechem zjawiają się „przyjaciele”
Których gdy perliście się nie śmieje
Nie ma ich wokół mnie zbyt wiele

Gdy płaczę nikogo z was nie widzę
Uciekacie ode mnie tak szybko
Że daleko, samotna się wstydzę
Marząc o spotkaniu ze złotą rybką

Poprosiłabym ją o podróż w głąb duszy
Zaprosiłabym na leżak przy gruszy
Niemowie nie zależałoby na tym śmiechu
Milczałybyśmy szczęśliwe i bez pośpiechu

Nie musiałabym już śmiać się by ją zatrzymać...
Nie musiałabym swej duszy więcej oszukiwać...

autor

Paola

Dodano: 2005-02-21 19:22:56

Ten wiersz przeczytano 415 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie