Śmierć

Sunę w ciemności
stawiam ostrożnie stopę.
Ach!
Zapadam się w ciemność.
Lecę,Lecę,Lecę...
Wydostać się nie mogę.
Z mej piersi, krzyk się wydobywa.
Straszny, przeraźliwy, zajmujący.
Naglę do sali szpitalnej wracam.
Gdzie odeszłam ze świata żywych.
Lekarze trudzą się, siłują.
I do życia mnie przywracają.
Dusza nieubłagalnie do ciałła wraca.
Choć krzyczę głośno:"Niee! Zostawcie w spokoju mnie!".
Nagle:"Trach!Buch!"
"Mamy ją!Mamy!" krzyczy lekarz nieopanowany.
Żyję. Jestem tu.
Co się stało, pamiętam jak przez mgłę...
Ciemność, krzyk, strach.
Zyję lecz zabić się chcę.
Nie chcę tu być. Na celu miałam śmierć.
Ale oni, banda zgredów.
Na głowie mających pełno dredów.
Do życia mnie przywróciła.
Dzięki nim żyję. Dzięki nim, znów jestem tu.
Nie pozwolę zatriumfować im.
Rękę podnoszę(choć sprawia mi to ból).
Szybkim ruchem wyłączam wszystkie urządzenia.
Na oczach medyków po raz drugi odchodzę.
A oni trudząc się, do życia próbują przywrócić.
Na marne.
Pozwoliłam sobie odejść.
Nie żyć, nie pamiętać.
Gdy zadowolona, pędzę tam gdzie teraz miejsce me.
Słyszę z dołu krzyki.
On, ten co przez niego życie oddałam.
Ten co dla niego zrezygnowałam z życia.
Wrócił, ze łzami.
Opłakując me ciało.
Wrócę tam. Wrócę.
"Ratujcie mnie medycy!!"- myślę.
Lecz już za późno.
Odchodzę.
Na zawsze.
Z niespełnionymi ambicjami.
Ze duszą, skrajnie smutną.
A on tam na dole.
Dalej me ciało opłakuje.
Kochany mój!
Co noc do ciebie przychodzić będę.
I utulać cię do snu.
Jak za dawnych czasów...

autor

Wierszopisarka

Napisany: 2007-08-30 Dodano: 2007-08-31 09:53:59

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie