Śmierć

Znowu gdzieś ktoś poszedł z nią
kroczyć po wyżynach nieba,
a może błąkać się z duszą swą
szukając kromki chleba?

Ubrana w białe płótno, z kosą w ręku
z twarzą bez lęku
zagarnia na swą ucztę
zostawiając mogiłę.

Nie obchodzi jej, że ktoś będzie płakać,
tęsknić, żal mieć do Boga.
Nie straszne jej łzy dziecka,
smutek i trwoga.

Przejdzie swobodnie obok swej zdobyczy,
zabierze ostatnie tchnienie,
uśmiechnie się bezlitośnie,
i pójdzie po następne serca bicie.

autor

Margit

Dodano: 2006-01-29 18:46:48

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie