Smierc!

Stoi na korytarzu pacjent,
trupo nadety i siny.
Po korytarzu szpitalnym,
wolno mijaja godziny.

Cisza,szaro i pusto,
nie ma radosci ni smutku.
Minuty cisna sie w szeregach,
jak chorzy w ciasnym ogrodku.

Muchy jak stare wspomnienia,
laza czepiaja sie sprzetow.
Po raz ostatni skrzydlami,
bija o okna zamkniete.

Ktos sie zaczail pod drzwiami,
ktos podsluchuje i czeka.
Cicho na palcach podchodza,
smierc,zakonnica i lekarz!!

autor

BaSkA1989

Dodano: 2007-05-22 15:36:09

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie