Śmierć białej duszy

Sen maga.

Śniąc czułem, że czekam na świt.
Ta noc mrocznym chłodem wiała.
Byłem pewien, że znam ten szum.
Nie wiem dlaczego płakałem.

Otoczyła mnie lepka mgła.
Płynąłem czółnem dziurawym,
patrzyły na mnie topiele.
Gdzieś brzeg zakryty kurzawą.

Nagle nad tonią powiał wiatr,
szatan zaskowyczał- męstwo.
Czarną wodę raniły wiosła,
strzyga szepnęła- przekleństwo.

Lecz oto sam nie wiem czemu,
kielich białej róży pieszczę.
Wciąż snuje się dziwna bajka,
w nozdrzach woń, nieznana jeszcze.

Nad czarną do głębi wodą
zawisł cień tajemnej skruchy.
Jego twarz była upiorna,
w niej życia mojego okruchy.

Śnię...noc chłodem mrocznym wieje.
Sen strzępi duszę boleśnie,
na dnie czółna zatonął kwiat.
Zapomnę... gdy tylko prześnię.

autor

Pani L

Napisany: 2018-02-19 Dodano: 2018-02-19 08:39:03

Ten wiersz przeczytano 1248 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie