Śmierć hetmana

Tutejsi ludzie powiadają,
gdy noc kobiercem się rozściela,
wierzchowca w polu słychać galop,
w rocznicę śmierci bohatera.

Gdy sił mu brakło, by miecz chwycić,
hetman na łożu śmierci konał,
pożegnał wiernych towarzyszy,
wśród nich ukochanego konia.

Przyjaźni szczerej w tym tkwi piękno,
jeden drugiego zawsze wspiera,
serce rumaka z bólu pękło,
kiedy utracił przyjaciela.

(Pamięci hetmana Stefana Czarnieckiego)





Wiersz nawiązuje do romantycznej legendy, związanej ze śmiercią jednego z najdzielniejszych polskich żołnierzy epoki królów elekcyjnych, Stefana Czarnieckiego. Ten znakomity dowódca, weteran wojen ze Szwecją, Rosją, Turcją, Tatarami i kozakami zaniemógł podczas walk na Ukrainie. Gdy umierającego wodza wieziono do Lwowa, ze względu na śnieżną zamieć orszak był zmuszony do zatrzymania w miejscowości Sokołówka.
Przeczuwający nadchodzącą śmierć hetman pożegnał się ze swoimi towarzyszami oraz wiernym wierzchowcem, który uratował go z niejednych tarapatów. Według legendy białego konia przyprowadzono do łoża umierającego, a wierzchowiec jakby rozumiejąc powagę chwili skłonił swój łeb i żałośnie zarżał. Zdechł wkrótce po śmierci swego pana.
Legenda mówi, że w Czarncy, rodzinnej wiosce hetmana, w rocznice śmierci Czarnieckiego, nocą słychać w polach tętent wiernego wierzchowca, który w ten sposób upamiętnia towarzysza i przyjaciela.

autor

Bogumił1

Napisany: 2021-10-16 Dodano: 2021-10-16 20:35:42

Ten wiersz przeczytano 1034 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie