Śmierć samobójcy

nikt go nie okłamywał
że jest ptakiem
ani wytrwale nie wmawiał
że potrafi fruwać
ale on uwierzył
w kolorową magię wyobraźni
i w własne przeznaczenie

wziął w ręce parasol własnych marzeń
uniósł go wysoko nad głowę
i sprawnym ruchem rozłożył
parasol zakwitł barwami
i wyglądał jak bukiet polnych kwiatów
zebranych z wiosennej łąki
ale nie pachniał tak pięknie
jak pachną kwiaty na wiosnę

otworzył okno i stanął na parapecie
na którym często przysiadały ptaki
spojrzał daleko przed siebie
jakby czegoś szukał na widnokręgu -
tej cienkiej linii
oddzielającej sens od bezsensu
byt od niebytu jawę od snu
- ale nie znalazł

jeszcze tylko posłał ukradkowy uśmiech
w błękitne niebo przystrojone obłokami
i skoczył . . .
starł się z doskonałością atomów powietrza
przelatywał tuż obok zdziwionych ptaków
które ulatywały w górę
nad czerwone dachy domów

a on spadał w dół
ze skrzyżowanymi ramionami
które były jego ostatnią modlitwą
z rozwianymi włosami w plątanymi w czas
spadał zbliżając się nieuchronnie
do samounicestwienia

a gdy był już bliski końca
jeszcze ostatni raz spojrzeniem ogarnął
uśmiechnięte słońcem błękitne niebo
- zapamiętał je na zawsze -
potem zamknął powieki
a wiatr delikatnie strącił z nich
ostatnie okruchy życia
światła świata nagle nad nim zgasły
a on spadł w ciszę ...

... a ptaki uleciały ponad czerwone dachy domów
żyły ...


Robert Kruk, lipiec 2003r.

autor

Robert Kruk

Dodano: 2006-08-29 12:39:29

Ten wiersz przeczytano 774 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie