Śmierci moja.

Poznałem jedną wielką prawdę o Sobie,
zrodziłem się w szpitalu, a umrę na grobie.
chowając swoją rodzinę, obojętnie kogo,
moje życie pogrążone największą trwogą.
Zmieniło się z tą chwilą, już na wieki,
nie powróci już nigdy, tylko upadnie
i cel istnienia mego, pozostanie na dnie.
W otchłani pamięci zamknę powieki.
Widzieć już, nic musieć nie będę,
I tak zginę, tak marnie, tylko zostanie
nic pomnie, tylko wielka pustka
do śmierci zapomnianej przepustka.
BarteQ

autor

BarteQ

Napisany: 2006-05-30 Dodano: 2006-11-27 00:49:10

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie