Smutny czas

Ostatni raz zasiedli przy wspólnym stole,
nie smakuje już ciasto, nie widać oczka w rosole,
rozmowa zamilkła, cisza nastała,
bo oto przez łzy ostatni raz matka syna widziała.
Śmierć go wzywa, odbiera rodzinie,
nie mówi kiedy, nie mówi jak, mówi, że zginie!
Już od stołu wstaje, powoli stołek odsuwa,
aż matki serce miecz ostry przekłuwa.
Pora na niego, czas nadszedł już,
odchodzi już i nigdy nie wróci już.
Ukochana dłoń drzwi powoli otwiera,
a w sercu matki życie umiera,
życie umiera, odchodzi w nieznane,
nie wróci już, pozostawi w sercu krwawą ranę.
W ręku broń i krzyż na drogę,
by ostrożnie stawiał każdy krok, nie wadził nogą o nogę.
Ostatnie spojrzenie, dotyk ostatni,
odchodzi, ulatuje jak liść z drzewa, odchodzi od matki.
Znika w oddali i nikt go już nie zobaczy,
tylko matka, co w sercu obraz syna nosi pełen rozpaczy.

autor

< Mika-el >

Napisany: 2006-01-27 Dodano: 2006-01-28 20:50:27

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie