Smutny człowiek

Widziałem człowieka smutny siedział,
patrzył przed siebie coś w myślach – odwiedzał.
Jego wyrazy były dość trwałe,
przejawem myślenia duże i małe.

Wydawało by się że wołał do Boga człowiek,
gdzie łzy mu uciekały z zamkniętych powiek.
Tak jak by nie miał siły już żyć,
- i dla innych ciężarem być.

Chodź wahał się nad swoimi słowami,
obcując niczym z niewidzialnymi siłami.
Zadawał pytanie i sam na nie odpowiadał,
co w tym za cel ku sobie – posiadał ?

Siedział samotnie na przystani,
coś go w duszy boli – coś rani.
Widział w odbiciu wody smutku twarzy swej,
próbował patykiem uderzać w wodę – pozbyć się jej !

Lecz na próżno jego siły się zdały,
spoglądnął w górę – zagrały gregoriańskie chorały.
Dopełnił żałobę uczuć na przystani,
smutny człowiek – co go tak rani ?

autor

Alvaro

Napisany: 2014-09-15 Dodano: 2014-09-15 18:47:17

Ten wiersz przeczytano 608 razy

Oddanych głosów: 4

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie