Śniadanie na trawie

Mamy lato!

Śniadanie na trawie
(czyli Wybieram Panie – mimo wszystko)



Dzisiaj o trzeciej zero cztery
(Na dworze było jeszcze szaro)
Musiała nadejść, do cholery
- Gość nieproszony: moja starość.

Chociażbyś mnie wyciągał końmi
Już mnie nie skusi żadne ciało,
Bowiem z rozlicznych pięknych łon mi
Łono natury pozostało.

A więc pakuję swój kuferek
Stając się lata awangardą:
Dwadzieścia trzy kanapki z serem,
Czterdzieści sześć jajek na twardo,

Pięć pęt kiełbasy, gąsior wina,
Garnuszek skwarek, gęsią szyję...
Siadam na trawie, jeść zaczynam
- Od razu człowiek wie, że żyje!

Od razu człowiek jest wesoły,
Gdy w górze chmurki mkną puchate,
Kukułka kuka, brzęczą pszczoły,
A słońce grzeje – jak to latem.

A ja zabieram się za żarcie
Sam, albo lepiej – z kolegami.
Choć słońce grzeje wciąż uparcie,
Jest też cień miły pod drzewami.

O tempi belli! (piękne czasy)
Serwetki, papierowe kubki...
Nie ma już wina, ni kiełbasy,
Po jajkach tylko są skorupki,

Pięć skwarek w garnku mi zostało,
Lecz już ich nie zjem. (Z taką zgagą?).
Czas podnieść najedzone ciało.
W krzyż weszło jakieś mi lumbago,

A jeszcze mrówki, deszczyk z góry...
Wystarczy, żeby mnie przekonać:
WSPANIAŁE ŁONO JEST NATURY,
LECZ LEPIEJ WYBRAĆ INNE ŁONA!

autor

jastrz

Napisany: 2020-06-26 Dodano: 2020-06-27 00:03:38

Ten wiersz przeczytano 4313 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie