spacer

taką kolej
znów przybrałam
zrywać liście z chmury marzeń
i chwytać garciami słońce jasne.
blednie znów niebo
na widok ludzkich wnętrz szarości
i słuchaj
tych dźwięków nieba chmurności
i ziemi pulsującej czerni
i wszystko,
nawet drzewo chore w swej zmianie ciągłej
uśmiecha swoją twarz opuszczoną
a luzie idą
i patrzą w senność ulicy
czekają na złoto z nieba
i nie myślą nawet by spojrzeć
przed siebie
czasem jedynie w tył znów zerkną
by popłakać nad trudem swym niezmiernym
lecz życie...
to tylko przyszłość
i perspektywa...
na lepsze

autor

homer

Dodano: 2008-03-18 19:33:12

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie