Spacer

Ku wiecznej pamięci R.G.J.M.

w zamyśleniu, zmęczeniu po polu się miotałam,
gnałam gdzie popadnie, ulatywałam.
Po ściernisku biegałam i marzyłam...
W myślach latałam, hen nad domem swoim,
Z ptakami rozmawiałam i niewidziałam....
Że wpadłam na kogoś, tak całkiem przypadkowo,
Jak on wyrósł przede mną zagadkowo.
I zeszłam na ziemię, już nie latałam, Za marzeniami jak dzieciak nie ganiałam.
Usiadłam pod brzozą, biedne to drzewo...
Gładka, delikatna kora poorana czarnymi ranami,
I te tysiące serduszek brzozich uczepionych w liche gałązki parami.
A serca te , tak ich wiele, i takie są smutne,
Bo postrzępione.
Jakby to brzoza miała dusze potępione,
Na płacz tylko skazane,
Serca miłością ślepą zganione,
Radośnie, a przegrane.

Żal tak patrzeć, bo wiele drzew takich,
Co wiernie kochały,
I miłować przestawały....
Poszłam więc dalej ze łzami w swych oczach,
Szukałam powrotu na nieba bezkresne łono,
I ukazało się ono;
Stadko źdźbełek lichej złotej trawy, na wietrze się lekko kołyszące,
Zapachem końca lata swym nęcące.
Dotkłam ich, choć całkiem niechcący, ich dotyk mógł przecie być palący...
A między palcami jakby się ciernie przedzierać zdawały,
Skórę błogosławiły i charatały.
Wiatr zaczął wiać silny i chłodny z południa...
Jak cichy, tak lekki lecz mocny zarazem, a w uszach melodia niczym lutnia.
Więc wiał tak we mnie , zabierał strapienia,
Myśli, udręki i zagadki urzeczenia,
Tym obrazem bezlitosnym , choć pięknym tak samo
A sen się skończył , przetarłam oczy, juz rano...

Pani E.Przybylskiej za wytrwałość i wiarę...

autor

Leandria

Napisany: 2005-08-25 Dodano: 2005-08-27 14:58:31

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie