Spacer pojednania
Idziemy mocno wtuleni w siebie,
Ścieżką co pająk nicią omotał.
Choć długie lata nie bylo ciebie,
Wciąż dla mnie jesteś drogą istotą.
Dziś nowe liście są pod nogami,
Które nam jesień zesłała hojnie,
Kroczymy razem jak po dywanie,
Dlatego spacer jest tak dostojny.
Choć pora roku jest nieciekawa,
Przed nami długa jest jeszcze droga,
Aura na spacer jest dziś łaskawa,
Możemy wszystko przeżyć od nowa.
Wrócę do naszych szalonych spotkań,
Które się często sprzeczką kończyły,
Po nich bywały smutne dni rozstań,
Na większe kłótnie nie było siły
Dawno minęły młodzieńcze lata,
Czas nam na srebrno maluje skronie,
Ja odwiedziłem prawie pół świata,
Teraz czas stułą powiązać dłonie.
autor
jarmolstan
Dodano: 2008-10-24 00:43:43
Ten wiersz przeczytano 700 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
"...wciąż dla mnie jesteś drogą(istotą).."piękna
klamra...przepraszam- stuła:) pozdrawiam
Ładny wiersz w jesiennym klimacie.Forma wiersza
dobra.Wiersz obrazowo napisany co sprawia,że pobudza
wyobraźnię czytelnika.Wiersz dobrze się czyta.
rzeczywiście romantyzmem powiało na beju od twojego
wiersza, miło czytać o takiej miłości i choć czas
pobielił skronie to nie wszystko jest stracone
Twoja pewność w miłości jest piękna, aż chce się
pozazdrościć. Wyobrażam sobie kogoś z przeszłości, do
kogo serce się rwało i teraz spacer aleją z nim,
szansa na dalsze życie razem. To jak w bajce. Też tak
chcę.
No, no ,no-pokazałeś tu swój poetycki pazurek.Bardzo
nastrojowo i cieplo oddałeś urodę miłości zbieranej
przez lata a teraz przysypanej jesiennymi
liśćmi.Pamięć jest wspaniałą rzeczą zwłaszcza kiedy ma
co się wspominać.Ja to mam, ty też to masz- no i
.chwała nam
Ładnie...tylko to zakończenie takie jakieś
dramatyczne:)
Bardzo dobra forma , ładny wiersz.
Barbara uprzedziła mnie wyrażając opinię,z którą się
całkowicie zgadzam!
O matko,dlaczego chcesz swoje życie składać na stosie?
Czy macie zamiar się podpalić? Co to za koszmarna
perspektywa, zakochany poeto? Wiersz jest bardzo
ładny,tylko ten stos przeraża.
Ja też już nie chcę tymi ścieżkami, wolę o tym
poczytać. Szczególnie, gdy dobrze się czyta.
Bardzo przekonujące pojednanie - jak zawsze czyta się
świetnie