Spadnę

Czasami rankiem zalewam się smutkiem
Szepczę cichutko: „Kochana wybacz”!
Zbieram w popłochu swe troski malutkie,
które tak często podłe fatum zsyła.

Pomimo starań i miłości całej,
prawie codziennie smutne serce płacze.
Przechodzisz obok, już mnie nie poznajesz,
a przecież mogło być całkiem inaczej

Niegdyś malował, wiatr uśmiech na twarzy,
smagało czule przejrzyste powietrze.
Dzisiaj niestety nie zechcesz już tańczyć,
złamane serce krwawi zimnym deszczem.

Może gdzieś kiedyś jeszcze inną znajdę
Łyknę jak wody przeczystej czułości
Niczym Orfeusz podążę jej śladem,
maj wiosny szalem zmartwienia zasłoni.

Nie będę prosić, pokrzykiwać: Przebacz!
Nie chcę żałować cudnej chwili żadnej,
Dałaś tak wiele , jestem silny teraz,
choć śmierć przytulę, zanim w otchłań spadnę

autor

MAESTRO

Napisany: 2020-01-19 Dodano: 2020-03-19 08:20:36

Ten wiersz przeczytano 1945 razy

Oddanych głosów: 60

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie