SPALONE UCZUCIA

Kieruję cień w lasy zielone.
W paprocie pień szorstki tulące.
Plecami do ulic i domów,
Gdzie cisza...
Uczucia spalone.

Dymami przez komin wśród wieżyc
Wzleciały czarnymi wstęgami.
Obłoki spowiły błękitne –
Związały.
Pognały kir-wiatry...

I płyną przez lata tysięczne
Ślad znacząc opadłym popiołem:
Deszcz zmyje – płaszcz ziemi pochłonie.
Jak sporysz serc złoto zachwaści.

Tam, nogi zmęczone więc stawiam.
Uciekam przed smogiem miast pustych.
Gdzie słońce sieć ścieżyn rozświetla,
A drzewa, jak rozpacz,
Wysokie.

autor

wodnik2

Napisany: 2008-08-07 Dodano: 2009-01-12 10:47:53

Ten wiersz przeczytano 980 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie