Spod świateł

Zwyczajna, warszawska, jesienna dziewczyna -
wciąż uśmiech na twarzy, zmartwień odrobina.
Samochód na raty, dom, praca, rodzina,
a ktoś w radiotoku znów swoje zaczyna:

Że kradną, że biorą, że wszystko przejmują.
Że nie ma już życia. Że praw nie szanują.
Że może być wojna jeszcze tej jesieni.
Że Trump pewnie wygra i wszystko odmieni.

Zwyczajna, warszawska, jesienna dziewczyna -
wciąż uśmiech na twarzy, zmartwień odrobina.
We wstecznym lusterku makijaż poprawia,
a ktoś w radiotoku o wierszach rozprawia:

Że nie ma już sztuki, a jest Częstochowa.
Że twórczość jest śmieszna i podgatunkowa.
Że dziś na przystankach śpiewają słoiki.
Że nie ma poezji, teatru, muzyki.

Zwyczajna, warszawska, jesienna dziewczyna -
wciąż uśmiech na twarzy, zmartwień odrobina.
Ruszyła na żółtym, aż piszczą opony
i zmieniła stację, bo pieprzą androny.

autor

Kantyczka

Napisany: 2016-09-21 Dodano: 2016-09-22 18:50:13

Ten wiersz przeczytano 669 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie