Spokorniała

Szeroką szosą samotności
smętnie szła,
szukająca szczęścia -
skulona smuga smutku.

Spowita szarości suknem,
siermiężnie stąpała -
spospoliciałym szlakiem -
skostniałego strachu.

Sporadycznie spoglądając
serdecznym spojrzeniem,
strasznie skamieniała
specyfikę spanikowanego serca.

Stale sobie skreślając
słodyczy smaki,
samowolnie spijała
soki skwaśniałego sarkazmu.
Stopniowo się stając -

stuprocentowym suchotycznym
- sepii strzępkiem.

autor

ROXSANA

Napisany: 2013-03-13 Dodano: 2019-04-12 16:25:50

Ten wiersz przeczytano 1830 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie