Spotkanie

Spotkały się po wiekach, dwie bańki mydlane...
O! - wykrzyknęły - Ach! cóż za spotkanie!...
Co za traf! Przypadek! - zdziwione się śmieją.
A przecież jak wiadomo takie nie istnieją.
Kto im się spotkać kazał, lub na to pozwolił?
Kto się nimi bawi, kto trzyma w niewoli?...
Kto wymalował tęcze na ich prostych duszach?
Dla kogo się miały mienić, kogo miały wzruszać?
Dawno temu ktoś je złączył, by w słońcu tańczyły...
Czy te tańce się dla nich jeszcze nie skończyły?
Wśród miliardów innych baniek, dwie bańki tęczowe...
Dziś mądrzejsze? ostrożniejsze? rozumieć gotowe?
Że wiatr dziejów je porwał w chwili gdy powstały...
W którą stronę dmuchało, tam one leciały.
Że na niby są radość i ból i grzechy na sumieniu
i, że tylko biorą udział w kolejnym przedstawieniu.
Że nie warto brakiem spełnień duszy swej zadręczać,
bo pragnienia ich trwają, dopóki trwa tęcza.
Wrócą wnet do Oceanu, co nimi wytrysnął...
A tęczowy świat to miraż. Odejdzie gdy... prysną.

autor

annael

Dodano: 2006-12-13 09:41:08

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie