SPRÓBUJMY JESZCZE

Mówisz, że mnie kochałaś,
że otulałaś wzrokiem jak mgiełka.
Czemu się wówczas nie odezwałaś,
i nie kusiłaś młodego diabełka.
Chwyciłbym Cię w męskie ramiona,
i uniósł w marzenia świat,
przenosząc też przez życia prozę.
Kwitnącą niby wiśniowy sad
uchronił przed życia mrozem.
Dlaczego, po czasie będącym epoką,
wyznajesz mi miłość tajemną,
tak szczerą, tak wówczas głęboką,
a jednak skrywaną przede mną.
Wiatr przeznaczenia napiął nam żagle,
i popędził każde w inną życia stronę.
Dlaczego wszystko minęło tak nagle,
dlaczego życie jest takie szalone.
Teraz gdy bruzdy czoła nam pokryły,
figura każdego z nas jest pochylona,
wspominamy dni, które wówczas były,
i miłość, co nigdy nie była spełniona.
A może zamiast tamtych dni żałować,
spróbujmy coś z tego jeszcze uratować.

Do Ciebie J.

autor

pomidor

Napisany: 2008-01-01 Dodano: 2008-01-03 17:46:24

Ten wiersz przeczytano 1565 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie