Stara fotografia

Na czarno białej fotografii mężczyzna
trzyma na ręku dziecko. Dziewczynka
w białej czapeczce. Wiek? Około pół roku.

Po co przyszła tutaj, co jej się przydarzy?

Dziś spadła na kolana tamta fotografia.
Stara fotografia, wypadła z albumu. Wczoraj
byłam u ojca. Jak każdego tygodnia
zapaliłam światło. Zapaliłam przy ojcu,
choć wciąż upomina - nie pal córciu, nie pal.

Przeszłam niezwykłą drogę
i kiedy spoglądam w lustro,
kąciki ust mówią wyraźnie, czego było najwięcej,
czego brakowało, czego nie poznałam.
Już nie pytam, nie pytam
po co przyszłam tutaj, jaki kolor ma szczęście.

Może, by moja ręka(tak kiedyś ktoś powiedział)
była dla kogoś zawsze,
tą, która mocno trzyma i upaść nie pozwoli,
która prowadzi gdzieś tam. Ale na co, po co?

Trudno jest wędrować nocą, cieniem, nocą.

Byłam często ze śmiercią. Byłam,
gdy przychodziła bałam się okrutnie.
Wiesz jak się boi zwierzę, kiedy nie widzi nadziei,
czuje zapach popiołu?
Nie myślałam, że przetrwam,
że wyjdę z mroku przed ciszę.

Nie planowałam odsłaniać
kolejnych kwadratów ciała.
Kiedy jesteś bez tarczy,
inni łatwiej bezczeszczą obolałe miejsca.

Za chwilę przeminiemy -
ja, moje smutne wiersze
i tylko ta dziewczynka w białej, zabawnej czapeczce,
z czarno białego uważnie
patrzy w moje oczy, sprawdza moje ręce.

autor

cii_sza

Napisany: 2019-02-14 Dodano: 2019-04-14 17:44:24

Ten wiersz przeczytano 1333 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie