stare podwórko

Tren

Stare podwórko, błota wielkie kopy,
kury tu żyją, chodzą i dziobią
jak kiedyś- bez tęsknoty.

To stare podwórko, tu płotek stoi z dziurką,
Pies uwiązany, zapchlony, zaniedbany.
-Obiad podany!- barszcz z chlebem.
Jakiż ten stół rozklekotany!

Stare podwórko, pod jesienną chmurką,
pod ciepłym słoneczkiem,
ach, wróć takie jak kiedyś,
gdy byłem małym dzieckiem!

O stare podwórko! Mych przygód areno!
Tajemnic skarbnico!
Śpiewasz dzisiaj treny!

O stare podwórko, dostojnie dziś wyglądasz,
Twa grusza w jesiennym płaszczu
Smutno spogląda.
Orzech liście traci jakby cierpiała srodze,
Pies zapchlony, ten brudny
Skulił łeb przy drodze.

O stare podwórko, dzisiaj na Twym łonie
leży twój właściciel
jak kamień.

O stare podwórko, tak ty- z płotem z dziurką,
z zapchlonym Burkiem,
nigdy nie będziesz tym samym podwórkiem.

Do czytających: tu nie chodzi o samo podwórko, to TREN!

autor

Wizimir Zawiecha

Napisany: 2000-11-05 Dodano: 2007-01-15 05:14:44

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie