Starość

Dziwnego zjawiska doświadczają ludzie,
Gdy ich kalendarze zaczną w siątki wchodzić.
Przedziwna nostalgia zaczyna się budzić,
Nieznana zupełnie, kiedy byli młodzi.

Duch w nich pozostaje młody całe życie,
Lecz w kroku za duchem nie nadąża ciało.
Na samym początku maskują to skrycie,
Lecz na dłuższą metę nic by to nie dało.

Gdy wzrok niedowidzi liter drukowanych,
Okulary najszybszy przynoszą ratunek.
Ale gdy zabraknie włosów falowanych,
Oblicze na stałe pokryje frasunek.

Wiele zmartwień damom zmiana skóry czyni,
Ona jest świadectwem piękna i urody.
Gdy ją porysuje wiek zmarszczkami swymi,
W chirurgii plastycznej poszukują rady.

Nauka też wiele czyni różnych kroków,
By wydłużyć życie w niezmienionym stanie.
Zachowując każdy z życiowych uroków,
I ten najważniejszy, co zwą go kochanie.

Bo co warte życie bez wznioslej miłości,
Którym rządzi prawo wyzbyte z uroku.
Uczucia odarte z prawdziwej wzniosłości,
Nie mogą doznaniom wprost dotrzymać kroku.

Wcześniej czy późnej, życia kres nastanie,
I każdy do ziemi złoży swoje kości.
Rachunek sumienia będzie sprawozdaniem,
Na marach, gdy ciało żegnać będą goście.

Dlatego śmierć wszystkich, jedną miarą mierzy,
W tym względzie nie ważne, kto ile posiada,
Sprawiedliwie po życiu każdego wymierzy,
Jedną miarę biorąc do krezusa i dziada.

autor

jarmolstan

Dodano: 2009-02-21 00:34:11

Ten wiersz przeczytano 1496 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie