Starość
Dziwnego zjawiska doświadczają ludzie,
Gdy ich kalendarze zaczną w siątki
wchodzić.
Przedziwna nostalgia zaczyna się budzić,
Nieznana zupełnie, kiedy byli młodzi.
Duch w nich pozostaje młody całe życie,
Lecz w kroku za duchem nie nadąża ciało.
Na samym początku maskują to skrycie,
Lecz na dłuższą metę nic by to nie dało.
Gdy wzrok niedowidzi liter drukowanych,
Okulary najszybszy przynoszą ratunek.
Ale gdy zabraknie włosów falowanych,
Oblicze na stałe pokryje frasunek.
Wiele zmartwień damom zmiana skóry
czyni,
Ona jest świadectwem piękna i urody.
Gdy ją porysuje wiek zmarszczkami swymi,
W chirurgii plastycznej poszukują rady.
Nauka też wiele czyni różnych kroków,
By wydłużyć życie w niezmienionym
stanie.
Zachowując każdy z życiowych uroków,
I ten najważniejszy, co zwą go kochanie.
Bo co warte życie bez wznioslej miłości,
Którym rządzi prawo wyzbyte z uroku.
Uczucia odarte z prawdziwej wzniosłości,
Nie mogą doznaniom wprost dotrzymać
kroku.
Wcześniej czy późnej, życia kres
nastanie,
I każdy do ziemi złoży swoje kości.
Rachunek sumienia będzie sprawozdaniem,
Na marach, gdy ciało żegnać będą goście.
Dlatego śmierć wszystkich, jedną miarą
mierzy,
W tym względzie nie ważne, kto ile
posiada,
Sprawiedliwie po życiu każdego wymierzy,
Jedną miarę biorąc do krezusa i dziada.
Komentarze (17)
bardzo ładny mądry wiesz, pozdrawiam
b.dawno temu na bramie cmentarnej .. przeczytalam
taki napis.. ..,,PAMIETAJ ZE I TY TU PRZYJDZIESZ...''
wolę umierać bogaty i piękny..:))+pozdrawiam
Wszystkich nas to czeka.
Nauka wydłuża życie, ale niestety miłości nie daje .
"nieważne" chyba łącznie?
Znowu udało ci się pięknie opisać wcale nie piękny
temat starości.Zadumałam się po przeczytaniu twojego
wiersza.Pozdrawiam
Nie będe komentować lecz glosowac.
Prawda oczywista w wierszu... smutne to...
Ten wiersz to obraz ludzi u kresu życia .Bardzo smutny
ale jakże prawdziwy i opisany w sposób mistrzowski.
Wiersz pełen refleksji, niestety każdego to czeka.
Pozdrawiam.
zaczytałam się - a poczęstunek u Ciebie wielozwrotkowy
- wywód rozległy, interesujący tylko, smutna
refleksja niesie znamiona pocieszenia - wszak wszyscy
kiedyś... i na tym polega sprawiedliwość.
Trzeba umiec godnie się zestarzec i byc pięknym nie
ciałem tylko duszą.W małej części w moim wierszu
podobnie
piękny wiersz. Starość nie radość a młodość nie
wieczność. Taka jest prawda. Ale starość jest też
oznaką mądrości. Dzisiaj wiele osób rozpoczyna
zauważać mądrość starszych ludzi.
Jedna sprawiedliwosc na tym swiecie ...wszyscy w koncu
trafimy na drugi swiat ...pozdrawiam