Staruszka

Okopy świetej Trojcy
na dalekim podolu
maleńka wioska
w zbruczu zakolu

mieszka tam staruszka
ostatnia z polaków
czeka codziennie
wyglada rodaków

wita polskim słowem
serdecznymi łzami
prosi o jałmużnę
dziękując pacierzami

twarz jej jak ziemia
poorana bruzdami
rozjaśnia uśmiech
gdy wita sie z nami

ręce spękane sękate
ku niebu wznosi
o kawałek chleba
polskiego prosi

ze czcią całuje
okruszka nie uroni
do serca przytula
jak skarbu chroni

tu jest jej ziemia
mogiły macierze
tu dokończy żywota
gdzie polski rubieże

autor

karmarg

Dodano: 2012-10-26 08:49:03

Ten wiersz przeczytano 1528 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie