Starzec

Świata się boji, przed obrazem klęka.
Życie dla niego, to wielka udręka.
W nienawiści, gdy wszystko dookoła
Męczące, kartkę chwycić zdoła.

Wszystko dla człowieka, wszystko jest dla ludzi.
W jego sercu to stwierdzenia cichą rozpacz budzi.
Nie może krzyczeć do milczenie złotem.
Tego, co odda teraz nie odzyska potem.

Rozpaczy cienie świecy nie zasnują
Młodość, beztroska, słowa puste, marne,
Lecz zmartwienia i starość charakter budują.

Czuje, że życie na nogach się słania,
Że świat przymyka mu pustka w głowie
Lecz on nie zniesie ze światem rozstania.

Starość nie zamyka drogi do szczęścia.

autor

(Zuzanna)

Napisany: 2004-05-25 Dodano: 2006-08-31 13:48:42

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie