Statua snu.

Oto jest kłos wieczoru,
enigmy czarny kwiat
poza odyseją,
w kręgu przeznaczenia ---
pogłos.

Strumień czasu kamiennego
przedziwny wiatr tu zsyła.
I ogród,
i Ciebie zaklina w pryzmacie snu,
barw wyroczni.

W starej, szklanej celi,
w śmiertelnie prawdziwym zwierciadle
Twoja twarz oparzona cierpieniem.

Skrzydła Twoje,
nieruchome jak
zgubiona święta pora.
Nieruchome gdyż kamieniem ciążą w otchłań.

Twe ramiona, dłonie Twoje
beznamiętnie w uniesieniu pogrążone,
martwym tkwią bezruchem.

Gdy mnie wołasz obcą ciszą,
gdy milczeniem krzyczysz zwiewnym,
pusta mowa,
niemym słowem
usta piachem Twe wypełnia

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-28 Dodano: 2007-04-29 00:08:01

Ten wiersz przeczytano 443 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie