Stokrotny żal

Bardzo refleksyjnie.

No właśnie. Najlepiej dla wszystkich byłoby pozwolić
roślinom rosnąć jak chcą. W świecie owadów aktualnie
odbywa się apokalipsa. Zresztą, eech...

ja czasem omijałem, ale generalnie stokrotek i
niezapominajek żal...pozdrawiam

Mariolu, w ogródki też plewi się chwasty. A myślisz,
że rolnicy ich nie zwalczają? Ja też ostatnio
wyrywałem chwasty z trawnika. To się nazywa
kształtowaniem najbliższego środowiska. Ale bez obawy.
Zostało dużo lasów, polan i łąk, gdzie do natury nikt
się nie miesza.
Ślę moc serdeczności ciesząc się, że moje metafory
zrobiły na Tobie wrażenie. :)

Metafura przemawia do mnie.
Pozdrawiam :)

Ciekawa refleksja, a stokrotek też mi żal ;)
Pozdrawiam Marcepani :)

Stokrotki to ozdoba trawnika, takie perły natury i
zawsze żal mi, gdy giną pod nożem kosiarki. Jest
nadzieja, że nowe urosną.
Pozdrawiam serdecznie :)

Świetny!

Szkoda stokrotek...ale mini piękne:)

mi też zawsze żal stokrotek, choć widziałam już takie
cwaniary, które kwitną przy samej ziemi, tym sposobem
unikając ścięcia... zresztą moim zdaniem stanowczo za
często kosi się trawniki... i to w susze jeszcze,
słońce wypala i zostaje żółte rżysko

Ja przepraszalam stokrotki, że je pogniotlam w
,,zapomnieniu,, :):)
Miłego dnia :*)

Stokrotek faktycznie żal...
Pozdrawiam

wyrywajmy się zatem z tych popularnych schematów,
bądźmy zawsze spójni z samym sobą ... ( trochę inaczej
ten Twój wiersz odczytałem ) = ładny

Ma byc równo i pieknie a ze ktos ucierpi, trudno, tego
nauczylo nas zycie;)

Są różne wzorce piękna. Na stokrotki nie ma miejsca w
ogrodzie francuskim, ale w angielskim - czemu nie?