STOP

Nie wiem ile jeszcze
dni wspólnych przed nami

Codzienne poranki
- dnia codziennego walki
Głośne milczenie
- ciche warczenie
tak wiele spraw nas dzieli ...

Od soboty
do niedzieli
biegamy
Zderzając się o byt
naszych dzieci
Nie patrząc, nie widząc
że słońce świeci
również dla nas

STOP !

Nie chcę tak dłużej żyć!
Chcę znowu śnić
w twoich ramionach...

STOP !

Chcę znowu widzieć podziw
nie żal
Chcę widzieć horyzont
nie dal
naszego wspólnego życia

Więc co?

Więc może usiądziemy
przy porannej kawie
i spróbujemy
zakochać się znowu...

autor

Małgorzata K.

Napisany: 2007-03-22 Dodano: 2007-03-22 14:27:49

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie