Strachem zakryte powieki

Uciekam przed sobą
do kątów duszących,
ucząc się z pamięci
anatomii strachu.

Nietykalne ścieżki uczuć
w ciszy czcić,
zmieniając się
w czysty, gorzki ból.

Uciekam przed światem,
upadam pod cień.
Policzki chusteczką obtarte
i gardło do krwi.

Jakbym sądziła, że
wykrzyczę boski dar,
więc wyklęłam miłość
na cztery strony świata.

Zostaw odciski łez
na zdradzie miłości,
chwastach sumienia,
ja zatrzymam krzyk.

I wciąż nie potrafię
obudzić się ze strachu.

autor

Lila009

Dodano: 2009-10-16 23:16:10

Ten wiersz przeczytano 418 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie