Strażniczko serca mego...

Strażniczko serca swego!
Czemuż bram swych sama pilnujesz?
Czemu wstępu bronisz?
czym złoczyńcą, czym zbójem aby
odganiać serce moje?

Z miłością do Ciebie na rękach wychodzę,
Lecz Ty z mieczem szarżą wyjeżdżasz.
Kiedym Cie zranił? Kiedym ostrzem tknął
aby teraz śmierci żądać?
Kochac jedynie, pieścić jedynie
pragnie me serce, dawać zapach róży.
Gwiazdki Nie wręcze, będę nią!
Świata nie oddam, będę nim!
Słowem możesz uczynić wiele
lecz śmieci mojej nie dostaniesz.
Walczyć będę o miłość Twą
I nigdy nie zginę.

Buntowniczko!
Czyż czynem zabić mogłem miłość Twą?
Słowem? Myślą? Uczuciem, krzywdę wyrządziłem?
Czy może nienawiść Twa wiecznością pachnie?
Czy zawsze prezentem Twym była złość do mnie?
Gdy między pagórkami, dolinami przechadzałem język swój,
także nienawiść płonęła w sercu Twym?

Ileż mam pytań wykrzyczeć, ile bólu światu mam oddać
aby usłyszeć odpowiedź choć na jeden szept?
Zginę kiedyś i słowem nie odpowiesz na żadno z nich.
Nie odpowiesz gdyż pytania do uszu Twych nie dotrą.

Jeśliby kiedyś przyszłość przyniosła miłość,
pozwól zostać księciem swym serca Twego.
Pozwól mieczem miłości bronić Twych bram.
Rozkaż! Karz bronić! Karz tęsknocie odejść!

autor

kabet89

Dodano: 2007-07-07 13:38:00

Ten wiersz przeczytano 424 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie