studium samotności

Chciałoby się powiedzieć:" urosłam już duża i
zmądrzałam i znam swoją wartość " do Kogoś Kogo już
nie ma od dziewięciu lat ... Jak zawsze wzruszasz i
poruszasz i jest pięknie chociaż smutno.

Dobry monolog - u mnie też samotnie - pozdrawiam
serdecznie

Ujęłaś mnie ostatnią zwrotką :) Pierwsza zwrotka tez
jest niezła... w każdym razie mogę napisać, że
przeczytałam z przyjemnością :))

Przykuwa, a nie piszesz o niczym.Twoje wiersze żyją
można powiedzieć własnym życiem

masz swój styl Joasiu, poruszasz gorzko-bolesne tematy
i prowadzisz swoiste monologi, a odnośnie
wiersza...przychodzi taki czas w życiu, że trzeba być
trochę narcyzem i nie żałować sobie zdrowego egoizmu

interesujący wiersz.
" jednostka chorobowa "nie potrzebować" " bywa
jednostką tez jakoś mi bliską.
pozdrawiam. (plusik)

samotność. Czuwa bardziej niż własna matka.

Piąty raz wracam do próby skomentowania tego wiersza.I
przyznaję się,że nie potrafię.+++

To się teraz nazywa singiel., ale czy zawsze z wyboru.

monolog w treści szczery to indywidualna samotność ale
zawsze taka sama i to stanowi wartość dla innych jak w
lustrze Dobry Pozdrawiam ciepło:)

Narcyzm w Twoim wykonaniu jest w pełni uzasadniony. A
niedzielny monolog jest bardzo treściwy, pozdrawiam:)

We mnie i tak już jest pustka, totalny brak życia, ale
no cóż, czasem nie można temu samemu zaradzić - żyje
się mechanicznie. Pięknie, bardzo. Choć
smutno...bardzo smutno mnie się zrobiło.

ktos kiedys mi powiedzial-''w tym lozku dawno nikt nie
chrapal''-zapytany czy nie przeszkadzalo to temu
komus!-to jedno z najpiekniejszych zdan jakie
kiedykolwiek slyszalem!--szkoda tylko ,ze to
wspomnienie!potrafisz opisac samotnosc a nie jest
wcale to proste!

tym cytatem nawiązujesz do poprzednich wierszy,
rozumiem ... dla mnie jesteś poetką codzienności -
niecodziennie spotykaną :) mocno i odważnie opisujesz
bolesne tematy, których większość z nas boi się nawet
wspominać i dlatego zawsze będziesz miała czytelników
...

Co z tego, że obojętny i niby o niczym, skoro pachnie
życiem.