studium samotności

Nawet zeszłoroczna wdowa nie jest sama, a ja?Ja lubię
pobyć sama, oby nie za często.Wcześniej czy później
narcyzm z nich wychodzi, wychyla się najpierw po
malutku, o zmroku ,a około północy już wiem, śpię z
narcyzem, sama zresztą tez po trochu nim jestem,
chociaż altruista ze mnie wieczysta.I wolę kotka,
milutkiego, mruczącego do uszka..

A mnie zaciekawiła dedykacja "dziewiąta rocznica" w
połączeniu z ostatnim słowem wiersza, mam takie
wrażenie, że to rocznica śmierci ojca (mogę się mylić)
sprawcy choroby "nie potrzebować".

Akceptacja samej siebie i pokochanie swojej osoby to
najtrudniejsze wyzwanie , po tym jest tylko miłość.
Pozdrawiam

podtrzymuję opinię-pisze Pani świetne
wiersze-sceny,dobry wiersz na rozważanie w poście,o
samotności,wynikąjace z tego refleksje: za i
przeciw...wierzę głęboko,że ta jednostka chorobowa
zniknie(ja ją nazywam ucieczka w mniej bolesne )kiedy
pojawi sie ktoś ,kto izniszczy te skorupkę!

kochać siebie to nie egoizm ,wiele frustracji rodzi
się właśnie z braku akceptacji swojej
osoby,samotność z wyboru uspokaja,nie stresuje
...Ciekawy wiersz

cieszę się , że zajrzałam, fajnie monologujesz ,
pozdawiam

świetnie to kwintesencja poetyzowanego dialogu -
pryszczaty narcyz - wprost rozbrajający... co za styl
- tylko się zachwycać.

Z wyświechtanej talli dorzucę zgranego asa: twoja
jednostka to singlening syndrom,nie lubią takich nie
do pary, hmm
narcyzm?!Zakochałaś się w sobie? To problem stary - (
nie piszę tego ze złością), mam nadzieję, że się
kochasz z wzajemnością!

dobrze napisane, w moim odczuciu klimat jest smutny a
nie obojętny, a to: "narcyz przy mnie to pryszczaty
szczeniak" bardzo mi się podoba - jeśli to na
początku jest Twoje to wywal cudzysłów, Joan ;)