Stworzony na wodza

Gdzie do raju gnoju!
W butach się pakujesz.
Czyś ślepy i głuchy,
że bluesa nie czujesz.

Jam już na piedestał
prawie wyniesiony,
cham zepsuje wszystko...
jestem już skończony.

A tak dobrze się kręciło,
wszyscy uwierzyli...
jak za życia – ślepi...
stanowisko powierzyli.

Przecież nic nie udawałem
mam to już w naturze,
jestem urodzonym wodzem!
Więcej tego nie powtórzę.

Teraz znowu w innym życiu,
od początku piąć się trzeba.
Żeby było jak najlepiej...
wyrwać komuś kromkę chleba.

autor

karl

Napisany: 2013-08-26 Dodano: 2013-08-26 09:59:34

Ten wiersz przeczytano 1556 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie