Stygnący wiersz

Zboże już dawno zżęto z pól,
Ubogi plon już jest w stodołach,
Nad polem mgła, a w sercu ból
Nikt po imieniu mnie nie woła...

Na niebie mleczne kłęby chmur
Ponad drzewami przepływają,
A w chmurach – dzikich gęsi sznur,
Co głośnym krzykiem się żegnają.

Niedawno z Tobą szedłem w las
I pozwalałaś mi na wiele,
Lecz letni żar już w Tobie zgasł
I w Twoim sercu mgła się ściele.

Już wkrótce tylko stada wron
Zostaną na bezlistnych drzewach,
Ostatnie kwiaty zwarzy szron,
A słowik dla nas nie zaśpiewa.

Dziś słońca żar i uczuć żar
Pozostał tylko we wspomnieniach.
Nad głową cichnie ptaków gwar,
A pod stopami stygnie ziemia.

Choć za pół roku wróci ptak
I zieleń się do życia zbudzi,
Me serce, kiedy Ciebie brak,
Na zawsze będzie zima studzić.

autor

jastrz

Napisany: 2018-09-20 Dodano: 2018-09-22 00:03:26

Ten wiersz przeczytano 856 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie