ŚWIADOMOŚĆ

Smutne miała oczy i nie pytałem czego...
Jak w lustrze malowały się tęczą mysli
i milczałem nie wiem dlaczego...
Nie wiedziałem co mam powiedzieć.

To koniec już dobrze,a może będzie lepiej

wystarczyło jedynie podać rękę nie wiem czy
jej ulżyło...

Ten przeklęty pisk opon słyszysz...
powtarzała do siebie...
to jakiś obłęd pomyślałem...
Nie wiedzieć czego, czułem że to mnie porusza.

Smutne miała oczy,nie wiedziałem jeszcze
w tedy że to ją przytłacza,
za późno do mnie dotarło, a może
nie dpuszczałem do siebie tych myśli...

Takie szkliste zrobiły się... i mętne...
Jak u dziecka co zabrano mu zabawkę...
Myślałem że będzie płakać...


Może powinienem z nią być, odprowadzić ją
na miejsce pod rękę,
ale ja poszedłem, jak zwykle nie wiedziałem
co dalej...

Zapamiętałem te smutne oczy...
Do dziś gdy patrzę w lustro, przypominam sobie
jak umarła moja ŚWIADOMOŚĆ!

autor

ZIULA

Napisany: 2009-09-17 Dodano: 2009-09-17 21:07:55

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie