Światło

Kto zgasił światło?!
to, które prowadziło do szczęścia
Kto pozwolił mi zasnąć?
i siłę czystego umysłu odebrał...


Gdybym mogła jeszcze raz w nie spojrzeć
Choć na sekundę ujrzeć małą iskierkę,
O pustej przeszłości zapomnieć,
W jasności podążać przez drogi kręte...


Lecz jestem w ciemnościach przytłaczających myśli
Przyzwyczajam się z czasem do mroku życia
Czerpiąc z niego znaczne korzyści
I bojąc się swojego bycia...


Tak mijają egocentryczne godziny
Już nie widzę innych cieni,
Nie czując żalu, nie czując winy
Powoli zatapiam się w czerni...


A jednak ktoś zaświecił mi latarką w oczy!
Gdy ja snułam się po kątach bezwiednie(?..)
Wyrwał z amoku, poprostu zaskoczył,
Bał się, że od światła ucieknę...


Drażniące promienie z początku
-zapomniane, zaniechane wartości-
Przypomniały wiele wątków
o ludzkiej obojętności...


Zaszklonym wzrokiem dostrzegam siebie,
w każdej z kropel żałości uczucie trafne...
Oślepłam przez swoje zwątpienie,
że mam być światłem.Już nigdy nie zgasnę!

autor

Blue dress

Napisany: 2007-10-24 Dodano: 2007-10-25 00:16:45

Ten wiersz przeczytano 1013 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie