Świtaniem

Zostawiłam ci na łóżku pakiet snów,
więc korzystaj z nich kochany bez limitu.
Mnie dziś wabi noc ubrana w czarny tiul,
oszroniona diamentami gwiazd bez liku.

W oczy nocy patrzę śmiało, chłonąc wdzięk
z jakim z wolna kończy swoje królowanie,
bo na wschodzie już rozjaśnia z wolna czerń,
zbliżający się w szarościach letni ranek.

Już z emocji, bo nie z zimna przecież, drżę,
na misterium czekam, które świt szykuje,
gór wyglądam, bo zniknęły w szarej mgle,
w dali sowa jeszcze czuwa pohukując.

Nagle widzę, że wystrzelił blaskiem szczyt,
jak zarzewie wielki ogień zwiastujące,
co nad górą niczym kula złota lśni,
barw feerię wyzwalając z objęć nocy.

Chociaż w białym puchu wąwóz wciąż chce spać,
już obłoki bure dają prym błękitom,
otrzepuje swą różaną suknię kwiat,
aby w blasku słońca kraśnie znów rozkwitnąć.

To już ranek, wstawaj miły, witaj świt,
bo tak pięknie może wkrótce już nie będzie,
kiedy sierpień z hukiem zamknie lata drzwi,
brzask, babiego lata nicią, świat oprzędzie.

autor

fatamorgana7

Napisany: 2019-08-10 Dodano: 2019-08-10 10:47:20

Ten wiersz przeczytano 1826 razy

Oddanych głosów: 66

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie