Szare dni

Siedzę tak
Okryta lawiną światła
Z poczuciem winy
Na ramieniu
Za własną głupotę
Ze łzami w sercu
Ze smutkiem na twarzy...
Otwieram okno mojej duszy
Szarość
Wszędzie szarość dusi
Dni codziennych
Tych bezkresnych
Bezlitosnych...
Siedzę tak
Ułomna
I ubieram życie w słowa
Aż czuję Twe westchnienie
na mej dłoni
rozdarte wnętrze skroni
Bo tylko smutek daje natchnienie...

autor

salmon

Napisany: 2005-12-01 Dodano: 2007-02-05 00:28:58

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie