Szarość ludzkiego życia

Ludziom wystarcza szarość przeklętego losu nagość w dobrą nowinę.

U nich
oczy wciąż sine.
Zostaly w potrzasku
pozbawione tego blasku.

tak jak milość
która z nicości
się wyłoniła
tak i smutek
został jedną
z ich matek

Ty
słuchasz innych
lecz dalej głuchy.
Traktujesz ludzi
jak duchy.

Spełniasz swe marzenia?
Zrealizuj je wszystkie
nim upadniesz ze zmęczenia.

My
nie powinniśmy duszy
pozwolić zostać przybitą,
wraz z ciałem w ziemię.
Nie pozwólmy byśmy
snuli się po świecie
jak szare cienie.

autor

Trytobe2

Dodano: 2008-01-18 22:00:55

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie