Szkaradna dłoń

Szkaradną dłoń przesunął po twarzy
Na niej ocean łez - On marzy
Marzy, że kiedyś ujrzy świat w swych pięknościach
I wyjdzie, nie będąc chowanym w ciemnościach

Jak płacze i cierpi nikt tego nie zmierzy
Choć wielu o nim słyszało, niewielu wierzy
On jak w legendzie, w swej chacie
Gdyż matka krzyczała - „ Jak ujrzycie, schowacie „

Okropnie los naturą go skarał
Dając w prezencie mu oczy
Teraz będąc samotnym oszalał
Już nie wie po jakiej ścieżce kroczy

Sam tylko płacze, unikając luster
Łka dniami całymi i w nocy
Wszystko w nim tak bardzo puste
Nie może, wykrzyknąć „ Pomocy „

I tylko dłoń swą ma, którą po twarzy przesuwa
Pod nią blizny i zmarszczki wyczuwa
I dotykając tak swe policzki, lekko je gładzi
On nie pozna Maryli, Lotty i Jadzi

Nigdy tak cierpiąc nie pokocha
Nie zazna oddechu miłości, wciąż tylko szlocha
Nigdy bodajże o słońcu młodzieniec nie wiedział
Zawsze w mroku ze swym smutkiem siedział

Rozmyślał jak życie okrutne się staje
Wiedział, że od życia nic On nie dostaje
I gdy uchwycił w swą rękę nóż
Dźgnął prosto w serce, inni powiedzą „ Tchórz „

Teraz w ciemnościach już tylko krew pozostała
Nikt nie wie, że umarł, nawet matka nie płakała
Przeminął jak wiatr „ W płonącym teatrze „
Teraz już wiem, jak z perspektywy na to patrzę

" Gubisz ostrość, wspomnij kalejdoskop....."

autor

Melancholik

Dodano: 2005-10-06 00:16:14

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie