Szklany pałac

Gdzieś po środku,
Bądź też na końcu świata
stoi szklany pałac
budowany przez lata

Wchodząc do niego
przez szklane drzwi
trafiamy do muzeum,
gdzie różne gramatury wyznaczają to
co wolno a czego nie wolno mi

A przecież wolno mi marzyć
wolno mi śnić
wolno mi w pełni człowieczeństwa szczęśliwą istotą być

A ludzie mówią i mówią uczenie,
że nie mam prawa narzekać
lecz to moje narzekanie
niczym kropla drąży skałę
więc narzekać nie przestanę
póki szklanego pałacu
w pełni w dom nie zmienię

Warszawa, 12.10.2013

autor

Tomasz Rudnicki

Napisany: 2013-10-12 Dodano: 2013-10-15 08:50:10

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie