Szlakiem zimowej miłości

Na przetartych duktach sanie się kołyszą,
na głowę spadają białe czapy śniegu.
Gnamy wciąż do przodu otuleni ciszą,
aż parskają konie, w tym do szczęścia biegu.

Właśnie teraz pragnę patrzeć w twoje oczy,
przytulić do siebie, okryć głowę chustą.
Zanim mroźna ręka zdoła nas zaskoczyć,
zdążę moje ciepło, przelać w twoje usta.

Zaczyna się zmierzchać, wolno mrok nadchodzi,
pędzą co sił w nogach, nasze konie juczne.
Uśmiechnięty księżyc wśród obłoków brodzi,
kontent, że zdążymy na miłosną ucztę.


01.01.2011 rok

autor

wrobel

Napisany: 2010-01-01 Dodano: 2011-01-01 10:47:22

Ten wiersz przeczytano 1413 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie