Szpony nostalgii

Czasem dopadają mnie okrutne nostalgii szpony
niekiedy sam siebie mam już zupełnie tego dość
czernią otchłani dzień cały zdaje się przepełniony
a ja w przepaść czasu spadam tak chce widać los

zgiełk ulicy torturą się staje już nie do zniesienia
myśli dzikie szaleją rozbijając się z hukiem o ściany
umierają zwolna wszystkie moje piękne marzenia
czasem wina ni grama nie pijąc świat zdaje sie pijany

otchłań cała krzyczy uparcie głosów swych milonami
tak widać chcę życie bym upadał i znów wstawał
samotnego serca i umysłu przygniecionego życzeniami
staję się więzniem swego sumienia i czasu co upływał

może kiedyś życie ciągiem światła sie nareszcie stanie
narazie jednak zmienia się ta w mojej duszy pogoda
może znajdę odpowiedzi na każde zadane pytanie
i tylko upływającego czasu czasem tak mi szkoda

Próba zawarcia w wierszu zmiennych stanów mojego serca i duszy

autor

jaro 37

Napisany: 2013-08-25 Dodano: 2013-08-25 16:30:27

Ten wiersz przeczytano 1273 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie