Tabula rasa - coś nieistniejącego

Na koniec...

Zrobiłem coś bardzo złego;
Nie odbuduję tego jak klocków lego.
Nie chciałem skrzywdzić Ciebie,
A jeszcze bardziej samego siebie.
Źle mi jest, bo Cię rozczarowałem,
Po tym, jak Ci swoją przyjaźń podarowałem.
Lecz, jaki ze mnie przyjaciel jest?
Żaden, skoro oblałem przyjaźni test.
Moje "przepraszam" - wątpię, by coś dało;
By wyjaśnić, co się ze mną stało;
By opisać mój ból i cierpienie;
By prosić Ciebie o przebaczenie.
Szukam innego wyrazu w słowniku.
Szukam innej melodii w śpiewniku.
Lecz nie znajduję w nich pomocy,
Chociaż siedzę z nimi do późnej nocy.
Nie ma takich pieśni czy słów,
Które zakopałyby dzielący nas rów -
Przez moją głupotę wykopany.
Modlę się, by został kiedyś zasypany.

Kreślę kolejne linijki tego wiersza,
Bo dla mnie byłaś i jesteś pierwsza.
Przyćmisz nawet siedem cudów świata
I Twoje serce cieplejsze jest od lata.
A mi brak tego: rozmów i korespondowania.
Teraz mogę tylko snuć rozważania:
Wiele osób marzy o tym, co mi było dane.
O tym, co przeze mnie zostało zmarnowane.
Chciałbym z całego serca cofnąć czas
I go zmienić, by nic nie rozdzieliło nas.
Mogę czekać nawet sto lat, aż mi wybaczysz.
Poprawię się. Obiecuję to, zobaczysz.
Jak nie wybaczysz, to zrozumiem.
Dzięki Tobie dużo już teraz umiem.
Dla mnie zawsze będziesz świetna
I żywiołowa niczym wulkan Etna.

I koniec.

autor

Beznickowy

Napisany: 2008-01-16 Dodano: 2008-01-18 22:32:21

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie