Tajemnica... Proza.

W tamte wiosny, gdy byłeś ze mną umiałam
zachwycać się rozkwitem i odnową tej cudnej
pory roku spowitej jeszcze tajemniczą
ciszą, która zdawała się być początkiem
czegoś radosnego co miało nastąpić.
Drzewami tonącymi w długotrwałej zadumie
zaczynającymi pokrywać się czerwonobrunatnymi,
nabrzmiałymi pąkami, paprociami z drobnymi,
kędzierzawymi listkami wychylającymi się
spod rudawych listków, błękitnymi przylaszczkami,
białoróżowymi pierwiosnkami i dywanami
z białych stokrotek pod naszymi stopami.
Polami z kiełkującym zbożem uśmiechającym
się do ciepłych promieni słonecznych i wiosennego
deszczu, wiatrem szumiącym pieszczotliwie, który
zdawał się być pachnący i przyjacielski, jakby chciał
się pobawić z radości. Rześkim powietrzem
przesyconym świeżością i czerwonymi zachodami
słońca, niebem, chmurami, które zdawały się
odbiciem ziemi, tyle było w tym piękna, bo dzieliłeś
to wszystko ze mną będąc tuż obok…

Jedno jest lekarstwo na Miłość - kochać jeszcze bardziej - Henry Dawid Thoreau.

autor

Tessa50

Napisany: 2010-02-18 Dodano: 2010-02-18 11:08:27

Ten wiersz przeczytano 923 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie